مدیریت دانش سرعت تجربه و یادگیری را افزایش می دهد. سازمان ها در اکتساب دانش رقابت می کنند و هر سازمانی  که دانش بیشتری  داشته باشد می تواند محصولات ، سرویس های جدیدتر و با کارایی بالاتر ارائه دهد. یادگیری به صورت مداوم در هر سازمان واقعیتی است و سازمان برای بقای خود باید بصورت سازمان یادگیرنده باشد. بازنشستگی و افزایش جابجایی فیزیکی کارکنان باعث از بین رفتن و غیر قابل دسترس بودن دانش این افراد می شود بنابراین مکانیزم هایی باید وجود داشته باشد تا دانش درون سازمان ، یکپارچه  و در یک قالب استاندارد ذخیره شود تا انتشار و استفاده   از آن براحتی انجام پذیرد . منابع انسانی و یادگیری جزو لاینفک و مرکزی مدیریت دانش در سازمانها می باشد.از تعریف مدیریت دانش و نیاز آن برای سازمانها می توان نتیجه گرفت که مدیریت دانش هم بصورت تئوری و هم به عمل کردن مربوط می شود . در تعریف ، مدیریت دانش به فناوری اطلاعات وابسته نیست ولی فناوری اطلاعات و قابلیت های آن ابزاری مهم و حیاتی برای این فرایند مهم سازمان تلقی می گردد.فرایند های درگیر با مدیریت دانش از دو مقوله مدیریتی و فناوری اطلاعات تاثیر پذیر هستنددافر[1](2000).

 2-1-6-1) مزایای مدیریت دانش

سرمایه های دانشی حاوی ارزش هایی واقعی هستند که در بسیاری از موارد می توان آنها را به کمیت درآورد . به عنوان مثال: ارزش ثبت اختراعات از اینگونه است . در عین حال ، دانش دارای اثرات ناملموس دیگری نیز است که به سادگی نمی توان آنها را به کمیت تبدیل نمود . بطور نمونه ، مزایای یافتن زود هنگام راه حل یک مشکل خاص در مقایسه با راه حل دیرتر با ارزش یک ایده خلاق و نوآور از این جمله اند . اما درهر دوی این موارد دانش را می توان دارای ارزش علمی ملموسی دانست که در رویکرد های مختلف سازمانی تجلی می یابد .

هشت مزیت خاص را برای مدیریت دانش درسازمان ها :

جلوگیری از افت دانش: سازمانها را قادر می سازد تا تخصص فنی حیاتی خود را حفظ کرده، از افت دانش حیاتی که از بازنشستگی ، کوچک سازی ، اخراج و تغییرات حافظه انسانی اش می شود ، جلوگیری کند .
بهبود تصمیم گیری: نوع و کیفیت دانش مورد نیاز را برای تصمیم گیری اثر بخش شناسایی می کند و دسترسی به آن دانش را تسهیل می بخشد در نتیجه تصمیمات سریع تر و بهتر می توانند درسطوح پایین تر سازمانی نفوذ نمایند.
 

انعطاف و انطباق پذیری: به کارکنان اجازه می دهد درک بهتری از کار خود به عمل آورده ، راه حل های خلاق مطرح کنند و در نتیجه در موقعیت های چند وظیفه ای فعال باشند.
مزیت رقابتی: سازمان ها را قادر می سازد تا کاملاً مشتریان ، دیدگاهها وبازار ورقابت را درک کرده و بتواند شکاف ها و فرصت های رقابتی را شناسایی نمایند.
توسعه دارایی: توانایی سازمان را در سرمایه گذاری در حفظ قانونی برای مالکیت معنوی بهبود می بخشد.
افزایش محصول: به سازمان اجازه می دهد که دانش را در خدمات

و فرآورده ها بکار گیرد . در نتیجه ارزش درک شده محصول با نسبت مستقیم میزان و کیفیت دانش در محصول افزایش پیدا می کند.
مدیریت مشتری: سازمان را قادر می سازد تا توجه کانونی و خدمت به مشتری را افزایش دهد . دانش مشتری باعث سرعت پاسخ به سوالات ،توصیه ها و شکایت های مشتری می شود.
بکارگیری سرمایه گذاریها در بخش سرمایه انسانی: از طریق تسهیم شدن در درس های آموخته شده ، فرایند های اسناد ، بررسی و حل استثنائات و در اختیار گرفتن و انتقال دانش ضمنی ، سازمان ها می توانند به بهترین وجه در استخدام و کارآموزی کارکنان سرمایه گذاری نمایند (رادلینگ[2] ،1383) مزیت مدیریت دانش  در سازمان های دانشی از تشکیل چهارنوع سرمایه تشکیل می شود. سرمایه انسانی ، سرمایه ساختاری ( سیستم ها و فرایندهای انجام امور ) ، سرمایه های مشتری ( مجموعه ای ارزشمنددرباره مشتریان و نیازهای آنان در شرکت ) و سرمایه