است.

سروش از آن جا که در خانواده ای مذهبی پرورش یافته است باعث شد که وی ارادت خاصی به پیامبر و ائمۀ اطهار به ویژه حضرت علی داشته باشد و در مدح آنها قصایدی سروده است و از آن جا که سروش شاعری درباری است قصایدی در مدح شاهان، وزرا، شاهزادگان و بزرگان گفته است. از مضامین دیگر شعری او حکمت و موعظه و زهد و ترک دنیاست. تنوع مضامین شعری او باعث شده که اشعاری در دیوان او در حوزء اخلاق، فلسفه، توصیف، عرفان، مناظره، انتقاد، شکوائیه یافت شود.

نگارنده در نوشته پیش رو تلاش دارد تا به معرفی مضامین به کار گرفته شده در دیوان او از جمله مدح که آینه تمام نمای چگونگی وضع حاکم بر جامعه آن روز است بپردازد و این کار با مطالعه در تاریخ ادبیات و کتابهای مختلف آن عصر که نشان دهنده چگونگی فکر و اندیشه و خصوصیات اخلاقی، اجتماعی شاعر بوده ، صورت گرفته است.

واژه های کلیدی : سروش، دیوان، مضامین

       1-1 – مقدمه

1-2- اهداف پژوهش

1-3-پیشینه پژوهش

1-4-روش تحقیق

مقدمه:

    در هر هنری پدیده ای خاص به عنوان ماده خام برای آفرینش به کار گرفته می شود. در موسیقی، نقاشی و… از حرکات اندام و در تئاتر از بازیگری و تقلید استفاده می شود.

برای آفرینش آثار ادبی، زبان را به عنوان مادّۀ خام به کار می برند و با آن مفاهیمی والاتر و فراتر از آن چه در کاربرد معمولی و سادۀ خود دارد، بیان می دارند موضوع ادبیات، مطالب معمولی روزمرّه یا مباحث علمی و تاریخی نیست، بلکه اندیشه ایست والا که هر چند از طبیعت و زندگی الهام گرفته ولی با جادوی خیال به صورت شعری زیبا یا داستانی دل انگیز در آمده و چنان طراحی و