شرکت تجاری[1] اصولاً عبارت است از اینکه چند شخص مالی را برای تجارت و استفاده از منافع آن در میان گذارند. قانون تجارت تعریفی از شرکت تجاری بهطور کلی بیان ننموده و تعریفی که در ماده 571 ق.م مقررشده بیشتر مربوط به اشاعه است تا شرکت.
ایجاد شرکت بستگی به همکاری دو یا چند شخص دارد؛ این همکاری ممکن است از طرف شرکاء شخصاً انجام شود یا به اشخاص دیگری نمایندگی دهند که از طرف آنان امور شرکت را اداره نمایند. در بعضی از قوانین مانند قوانین انگلیس و آلمان شرکت تک عضوی[2] پیشبینیشده است، ولی قانون مدنی ایران شرکت را اجتماع حقوق مالکین متعدد تعریف کرده است و از مضمون قانون تجارت همکاری چند نفر برای تشکیل شرکت مستفاد میشود. شرکت با شریک واحد طبق قانون مدنی ایران قانونی نیست، البته تشکیل شرکت تجاری با عضو واحد ازنظر تحلیلی امکانپذیر است.
تشکیل شرکت با عضو واحد دارای مزایای عمدهای است ازجمله اینکه در بسیاری از موارد قانونگذار انجام برخی از فعالیتهای اقتصادی را فقط در اختیار شرکتها گذاشته و ازآنجاییکه تاجر طبیعی نمیتواند به انجام این فعالیتها مبادرت نماید و شاید اجتماع افراد برای تشکیل شرکت میسر نباشد به همین خاطر
افراد میتوانند با تشکیل شرکتی که تنها یک عضو دارد (شرکت تک عضوی) به این مهم نائل گردند و فعالیتهای اقتصادی را در پوشش یک شخص حقوقی به انجام برسانند. در بسیاری از کشورها شروع تک عضوی شدن شرکتها از شرکتهای با مسئولیت محدود بوده و در ادامه روند تکاملی خود به دیگر انواع شرکتها بسط و توسعه پیداکرده است و خوشبختانه در لایحه جدید قانون تجارت ایران نیز اجازه تشکیل شرکت با مسئولیت محدود در قالب شرکت تک عضوی داده شده است.
شرکت تک عضوی در بسیاری از ابعاد از همان عملیات و اصولی پیروی مینماید که دیگر شرکتها
طی میکنند و در بسیاری از موارد ازآنجاییکه در شرکت با عضو واحد تنها یک شخص وجود دارد روند امور جاری شرکت به سهولت صورت میپذیرد.
در کنار عوامل فوق نگرانیهایی نیز وجود دارد که اشخاص را از تشکیل شرکت رویگردان میکند. یکی از این نگرانیها در مورد همکاری بین شرکا بخصوص در موردی است که اشخاص از روحیه تعاون و همکاری لازم برخوردار نیستند. در این صورت است که با تشکیل شرکت نهتنها چرخهای ماشین اقتصاد و صنعت سرعت فزونتری به خود نمیگیرد، بلکه با افزونخواهی شرکاء کند شده یا از حرکت بازمیایستد. درنتیجه سرمایههای بسیار که در کارگاههای تولیدی باید به کار گرفته شود، عملاً بلااستفاده میمانند؛ بنابراین وظیفه قانونگذاران است که در کنار توجه به روحیه تعاون و همکاری اشخاص به روحیه تکروی اشخاص نیز توجه نمایند و با مدیریت صحیح خود چنین سرمایههایی را در مسیر پیشرفت جامعه به کار گرفته و درراه بهبود وضعیت جامعه گامهایی بردارند. در قانون تجارت ایران همهی شرکتهای موضوع ماده 20 قابلیت تشکیل با عضو واحد را ندارند و آزادی عملی که در قانون شرکتهای انگلیس مصوب 2006 به شرکتهای این نظام حقوقی دادهشده وجود ندارد. درنهایت اینکه تشکیل شرکت با عضو واحد و همچنین مراحل اداره[3] و مدیریت و انحلال[4] آن مسائلی است که ذهن را درگیر میکند و تلاش میشود که در ادامه بهتمامی این مسائل و سؤالات پاسخ داده شود.
1-2- تعریف مساله و بیان ضرورت انجام پژوهش:
موضوعات: بدون موضوع
لینک ثابت