با توجه به اینکه یکی از رایج­ترین اختلالات روان­پزشكی اعتیاد می­باشد، «شناخت­درمانی» ابزاری است که درمانگران با تأثیرگذاری بر افکار و باورها، جهت درمان کنترل و درمان اعتیاد بکار می­برند، به همین منظور پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی شناخت درمانی در کاهش نگرش‌های ناکارآمد و باورهای مرتبط با مواد در افراد دچار سوء­مصرف مواد مخدر شهر ایلام در سال 1393 صورت گرفت. طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه تحربی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل و دوره پیگیری بوده، جامعه آماری شامل 40 نفر از افراد دچار سوء­مصرف مواد مراجعه کننده به مراکز اعتیاد، که به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری قرار داده شدند، ابزار مورد استفاده، باورهای مرتبط با موادمخدر رایت و بك (1993) و مقیاس نگرش‌های ناکارآمد (DAS) بود، تجزیه و تحلیل اطلاعات با برنامه spss20 و تحلیل کواریانس صورت گرفت نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گواه، در مرحله پیگیری، از لحاظ باورهای مرتبط با مواد و نگرش­های ناکارآمد، وجود دارد. از میان متغیرهای جمعیت شناختی نیز، تحصیلات و میزان درآمد با نگرش ناکارآمد و باورهای مرتبط با مواد دارای رابطه بودند. در مجموع با اثبات تاثیر مثبت درمان شناختی بر افکار و باورهای مرتبط با مواد و کاهش نگرش­های ناکارآمد، لزوم توجه و استفاده بیشتر از این رویکرد به درمانگران، روان­شناسان و مددکاران پیشنهاد می­گردد. کلمات کلیدی: سوء­مصرف مواد، شناخت درمانی، باورهای مرتبط با مواد، نگرش­های ناکارآمد.